Hoe zal dat geschieden?

 
Ze is wie ze is:
een jonge vrouw uit Nazareth.
Zo gewoon.
Zo menselijk.
​Zo elcker-ick.

Zo ‘onbeduidend’ zou Clara het noemen
Eenvoudig. Arm. Echt. Kwetsbaar.
Maria is één met zichzelf.
Ze draagt geen maskers.

Maria is niet bang van haar eigen beperktheid.
Ze erkent ze en houdt er rekening mee.
Ze is open voor onvermoede mogelijkheden.
Zo wordt het wonder mogelijk.

Hoe leg ik mijn maskers af?
Waar was ik gelukkig omdat ik écht mezelf kon zijn, tegen de stroom in?

Durf ik te geloven dat er kracht schuilt in mijn beperktheid?
Dat daar wonderen kunnen ontkiemen?

Keer terug

Ga Verder