​Ik dacht: ik ben sterk.
Ik sla mij overal door.
Ik laat mij niet overheersen door mijn emoties.
Mijn werk, mijn inzet zijn belangrijk.
Ik wil er zijn voor anderen.

En kijk, hier lig ik dan.
Ik ben boos, triestig, wanhopig.
De tranen lopen over mijn wangen.
Ik ben een broos en kwetsbaar mens.

Ik leer de donkere kant van het leven kennen.
De donkerte in mezelf
heb ik altijd zo goed weggestopt.
Nu kan dat niet meer.

De wereld draait door, ook zonder mij.
En ik was zo onmisbaar.

Ik ben al zes weken thuis en van mijn collega’s heb ik nog niet veel gehoord.
Druk, druk, druk. De confrontatie doet zo’n pijn.
Ik heb me altijd zo ingezet en nu kunnen ze blijkbaar ook zonder mij verder.
Ik dacht dat we een goed team waren. Ik ben ziek en ik lig er uit.