Die mij droeg op adelaarsvleugels,
die mij hebt geworpen in de ruimte
en als ik krijsend viel mij ondervangen met uw wieken
      en weer opgegooid totdat ik vliegen kon op eigen kracht.
 (Huub Oosterhuis)

​​Hoe gelukkig ben ik als ik mij, in alle kleinheid,
op adelaarsvleugels gedragen weet
door ‘de liefde van de Heer’

We leren op eigen kracht vliegen,
Uiteindelijk gedragen door niets meer dan lucht,
zweven in alle vrijheid
met zicht op een oneindige einder. 
 
Waarheid en nederigheid zijn sterke draag-krachten.
Zij openen mij voor een liefdeshorizon
Mij zomaar gegeven

Waarheid en nederigheid zijn
​een geschenk van de Allerhoogste
Het is lucht die mij vleugels geeft
Het is liefde die mij weer opricht
Diep in mezelf schuilt een hemelse belofte
Ik mag er zijn zoals ik ben... zomaar! ​