DOORDRONGEN VAN GOD

"Ik wil de herinnering oproepen aan het kind dat in Bethlehem geboren is, en zo goed mogelijk met eigen ogen
de pijnlijke en behoeftige omstandigheden zien waarvan het toen te lijden had.
​Ik wil zien hoe het daar in een kribbe op stro lag tussen een os en een ezel.”

Kerststal in klooster Greccio (Foto door MonDoMD)

Franciscus, jij was doordrongen van Jezus, 
geboren als een klein en weerloos kind, 
kwetsbaar van in het begin. 
Zo koos God om onder mensen te wonen,
bij hen die door anderen al lang afgeschreven waren.
Melaatsen, zieken, minderen… jij was een van hen.
Eén van de anawin,  de ‘arme’ gelovigen
met een open hart voor wat van Godswege verkondigd werd.

​Je wist wat mensen nodig hadden om zich te laten raken.
Je wou de geboorte van Jezus zo voorstellen
dat ze zich helemaal konden inleven.
Dat ze niet alleen keken
maar ook zouden zien met de ogen van hun hart.
Als de os en de ezel de stem van hun meester herkennen,
waarom zouden gelovigen dan niet luisteren
naar de boodschap van Jezus? 
En zouden ze hun levenswijze daarop afstemmen?

Wellicht heeft Maria haar pasgeborene, zoals elke moeder doet, teder in haar armen gehouden en gevoed.
Maar het beeld van een klein kind in een voederbak verwijst naar ieder mens
die in zijn kwetsbaarheid afhankelijk is van de zorg van anderen. 
Het kersttafereel in herinnering brengen is veel meer dan de gebeurtenis uit een ver verleden herdenken.
Het  verleden wordt geprojecteerd naar het heden en stuurt een sterk appel uit naar ieder van ons: 
elk menselijk lijden vraagt een antwoord. In woord en daad. Wegkijken is geen optie.

Wat zijn mijn eigen behoeftige omstandigheden? Soms te midden van de welvaart?
Kan ik mij inleven in de noden van de ander?
Word ik soms ‘moe’ van al de nieuwsberichten over armoede, vluchtelingen, coronacijfers?

TERUG

VERDER