Doornen op ons pad

Giotto, Gebed in San Damiano, 1295
​Franciscus heeft geluisterd naar Hem,
een leven lang.

​In het begin van zijn bekering
‘sprak het kruis tot hem’:
‘ga en herstel mijn kerk
​want die is in verval’.
Franciscus ging,
niet wetend waar het hem zou brengen.

Het was geen pad op rozen.
Soms waren er veel doornen.
Franciscus heeft ook een lijdensweg afgelegd:
hij heeft pijn en ziekte doorstaan.
Hij kende depressie.
Zijn broeders gingen eigen wegen.
Hij moest zijn orde loslaten.
Hij was ‘een pelgrim en vreemdeling’.
Het land van de levenden
​leek ook voor Franciscus vaak ver weg.
Waren er op mijn pad ook veel doornen?
Waar heb ik troost gevonden?