We zijn intussen al 45 jaar getrouwd en we zijn gezegend met twee kleinkinderen. Het geheim van zo'n lang en gelukkig huwelijk? Het koesteren van het wonder elke dag opnieuw 'samen te zijn'. Toen onze oudste dochter zwaar ziek werd, hebben we het als koppel heel moeilijk gehad. Door het verdriet werden we vervreemd van elkaar. We hebben elkaar toen opnieuw moeten leren kennen: na al die jaren was dat best wel onwennig. De lange zoektocht om elkaar genoeg ruimte te geven maar toch dicht genoeg bij elkaar te blijven, het was een langzaam proces. We hebben uiteindelijk een manier gevonden om samen met het verdriet te kunnen omgaan. We zijn er uiteindelijk sterker uitgekomen. (Klaas)
Heb ik ooit ervaren hoe in relatie staan ook betekent geduld hebben met elkaar?
Heb ik ook geduld met mezelf? Gun ik mezelf genoeg tijd en ruimte om mezelf te kunnen zijn?
Heb ik ook geduld met mezelf? Gun ik mezelf genoeg tijd en ruimte om mezelf te kunnen zijn?