Gebed, vasten, deelnemen aan liturgie,
maar ook inzet voor anderen
het kunnen valkuilen zijn.
Ik heb immers de touwtjes
in handen van mijn inzet.
Ik verwacht er vaak
ook waardering en dankbaarheid voor.
Ik poets er mijn imago door op.
Roddels, afwijzing, kritiek, hoe pijnlijk ook,
brengen mij bij mijn diepere waarheid.
Voor wie of wat is mijn inzet?
Moet ik God overtuigen met mijn gebed?
Wie dien ik? De anderen of mezelf?

Mijn zorgvuldig opgebouwd ego wankelt.
Wie ben ik? Wat ben ik waard?
Ben ik geaccepteerd?
Ben ik iemand?

‘Toen ik hoorde wat er over mij verteld werd,
zakte ik in de grond van schaamte.
Het was de wereld op zijn kop.
Wat zullen de vrienden wel van mij denken en zeggen?’
(Chantal)

De kritiek tijdens de vergadering kwam hard aan.
Ik doe zo mijn best maar het is nooit goed.
​(Maarten)