Gebed, vasten, deelnemen aan liturgie,
maar ook inzet voor anderen het kunnen valkuilen zijn. Ik heb immers de touwtjes in handen van mijn inzet. Ik verwacht er vaak ook waardering en dankbaarheid voor. Ik poets er mijn imago door op. Roddels, afwijzing, kritiek, hoe pijnlijk ook, brengen mij bij mijn diepere waarheid. Voor wie of wat is mijn inzet? Moet ik God overtuigen met mijn gebed? Wie dien ik? De anderen of mezelf? Mijn zorgvuldig opgebouwd ego wankelt. Wie ben ik? Wat ben ik waard? Ben ik geaccepteerd? Ben ik iemand? |
|