‘Verdrukking’ leert mij staan in mijn waarheid:
ik aanvaard dat ik niet perfect ben, 
ik kijk naar mijn kwetsbare zelf
ik oordeel niet langer: het is wat het is en dat is goed. 

​Ja, hoe gelukkig ben ik
als mijn zelfbeeld niet afhangt van anderen.
Hoe gelukkig ben ik
als ik zomaar kan geven
zonder te verwachten terug te krijgen.
Hoe gelukkig ben ik
als ik besef dat ik niet perfect moet zijn.
Ik mag mens zijn,
met alle onvolkomenheden die daar bij horen.
Ik mag fouten maken,
beslissingen nemen waar ik achteraf spijt van heb.

Hoe gelukkig ben ik als ik mezelf accepteer
en durf geloven en me toevertrouwen
aan Gods liefde en de liefde van anderen.
Met welke blik kijk ik naar mezelf? Hoe oordeel ik over mijn onvolmaaktheden?
Wat geeft mij kracht om de confrontatie met mijn kwetsbare zelf te kunnen dragen?