Zijn of haar nood kenbaar maken

Elkaar de voeten wassen
is heel concreet.
Hoe ga ik om met mijn naaste?
Ben ik bereid het hoofd te buigen voor mijn naaste
om af te zien van mijn kleine eigenbelang,
om mij in te leven
in de nood van deze mens?
Kan ik luisteren naar iemand
die mij ‘zijn nood kenbaar maakt’?

"Daar heb je de telefoon weer. Het is Chantal. Weer zo’n lang verhaal over vanalles. Als Chantal belt is het minstens voor een uur lang. En ik wil zo graag mijn favoriete TV-programma zien." (Benedicte)
Hoe ga ik ermee om wanneer iemand in kwetsbaarheid zijn nood kenbaar maakt?
Luister ik echt of praat ik vlug over iets anders?