Mijn eigen eindigheid...​

De kloof lijkt onoverbrugbaar. Zelfs als we maar een glimp van zuster dood in ons leven opvangen, kan alles danig door elkaar geschud worden. De smaak van onze eigen eindigheid is bitter. En toch ... 
​


​Het is alsof ik niets ben,
een pluisje dat met één windstoot
al uit het zicht verdwenen is,
zo broos en breekbaar,
fragiel en vergankelijk.
Van de ene dag op de andere
niets, niets meer. 

​En toch... 
​
Ik ben niets,
niets méér
dan wat U mij geeft. 
Met elke ademtocht,
schept U mij opnieuw.
Uw liefde 
roept mij tot bestaan
telkens weer,
om niet.

U schenkt mij
het leven.
Mijn begaafdheden,
U vertrouwt ze mij toe.
​
Ik sta of val,
werk en slaap,
adem en leef,
door uw Vrijgevigheid!
Uit Uw bron
​put ik. 

Ik, die niets ben,
niets heb,
niets méér,
dan wat U mij geeft.
Op welke momenten voel je dat het leven je ten volle gegeven is? 
Weet je je dankbaar om wie je bent, om wat jou gegeven is?
​