Van een donkere nacht ... 

't Was te veel voor één mens! En op een nacht, dat de wonden, en de ziekte, en het gedierte hem geweldig te lijf gingen,
riep Franciscus: "O Heer, heb compassie met uw arm bedelaarken, God, als 't u blieft, ik kan 't niet langer uitstaan.
't Is niet dat ik minder pijnen vraag! och nee, geef er nog meer, ik verdient het!
​Maar geef mij alleen een beetje meer geduld om ze te verdragen!"
~ Uit de harp van Franciscus, Felix Timmermans
FotoVincent Van Gogh
​

​Het was niet zijn eerste donkere, slapeloze nacht. 
Franciscus voelde zijn einde naderen.
Al vijftig lange dagen vol ziekte en pijn
hadden zich aan elkaar geregen. 

Maar deze nacht in San Damiano,
leek nóg donkerder dan alle andere.
Franciscus' ogen dulden geen licht meer,
de pijn was niet te harden. 
Hij wist niet meer waar kruipen.

En dan een plots,
een ingeving,
een droom, 
of was het een innerlijk licht?

Geen klaagzang,
​maar een lofzang zou hij zingen!